این اواخر بچتون خیلی حاضر جواب شده؟ دنبال بهانه میگرده تا با شما لجبازی کنه؟

نسبت به درس و مشق و کلا هرچی برای شما مهمه، بیخیال شده؟

با سر وضع و لباس پوشیدنش کلافتون کرده؟

برای شرکت تو هر مهمونی و جمع های اجتماعی، کلی داستان درست میکنه، اما اگه ولش کنید تا صبح پای کامپیوتر میشینه و با دوستاش بازی میکنه و حرف میزنه؟

پرخاشگرشده و مدام با خواهر و برادرش یا حتی شما سر هر مسئله ای درگیر میشه؟

برای مرتب کردن اتاقش و نظم دادن به کارهاش جون شما رو به لبتون می رسونه؟ و …

حتما با خودتون فکر می کنید چرا تازگیا اینطوری شده؟ تا سال قبل خیلی بچه حرف گوش کن و آرومی بود، حتما با کسی دوست شده که مناسبش نیست، .. شایدم اشکال از مدرسه هست که نمیتونه چهارتا اخلاق درست به بچه تون یاد بده !

و یاد خودتون می افتید که وقتی هم سن و سال فرزندتون بودید چقدر مسئولیت پذیر و قدرشناس بودید، با اینکه نصف امکانات الان هم براتون فراهم نبود، … واقعا مشکل کجاست؟؟

می تونیم همه چیز رو گردن مدرسه و دوستان ناباب و جامعه خراب بندازیم … و برای همراه کردن فرزندمون و انجام خواسته ها، هر روز قوانین سختگیرانه تری وضع کنیم و یا با خرید هدیه دنبال بدست آوردن دلش باشیم.

والدین عموما بدلیل تکیه بر دانش و تجربیات گذشته زندگی شون، نگاه جزم اندیش و قالبی در مورد تربیت فرزندان دارند و عرف جامعه در نقش دهی به این نوع شیوه تربیتی، نقش پررنگی ایفا میکنه .

شرایط اجتماعی، امکانات مدارس، تعامل با جامعه همسالان، تنها زمانی می تواند فرزند ما را دچار دگرگونی کند که تکیه گاه امن و صحیحی در خانواده برای درک آنها وجود نداشته باشد. گاهی لازم است برای رسیدن به بهترین نتایج، ابزار ذهنمان را دقیق تر و قوی تر کنیم و در عوض زودتر و آسانتر به اهداف زندگی مان برسیم.