موانع ارتباطی

موانع ارتباطی
خیلی وقتها شاهد این موضوع بوده ایم که یکی از والدین بیان می کند, بچه ها بیشتر به سمت دیگری گرایش دارند, مادر شکایت می کند که بپه ها با پدرشان رابطه خوبی ندارند و همه کارهایشان را با من هماهنگ می کنند و یا بالعکس. چرا این چنین می شود؟
گرایش بچه ها به یکی از والدین چگونه ایجاد می شود؟
گرچه این موضوع نیازمند بررسی های دقیق تر در مورد هر خانواده ای است, اما نکته اساسی در اینجا وجود دارد.
ظهور چنین موضوعی عموما از هم تراز شدن یکی از والدین با بچه ها اتفاق می افتد, به این صورت که از ابتدای حضور فرزندان در خانواده و در سنین خردسالی به دلایل گوناگون, تصمیم گیری های خانواده از حوزه پدر یا مادر به فرزندان داده می شود. 
بعنوان مثال اگر قرار هست خانواده به مسافرت برود, به جای پدر یا مادر, نظر بچه ها ملاک قرار میگیرد. و در این امر یکی از والدین نقش پررنگ تری دارد. یعنی اجازه میدهد نقش بچه ها با همسرش هم تراز شوند.
وقتی بحث سفر میشود, پدر به جای ارزش گذاری بر نظر همسر خود, اصرار می کند که اشکال نداره جایی بریم که به بچه ها خوش بگذره, این یعنی در تمام تصمیم گیری ها نقش مادر , با فرزندان هم تراز شده است و این موضوع در اثر تکرار و طی سالیان متمادی به یک سبک تربیتی نادرست تبدیل میشود.
آنچه باعث بروز این مشکل میشود استمرار در این نوع رفتار است.