هنوز سلام مون به علیک نرسیده، ترکید:” آقای دکتر فکر کنم چاره ای جز جدایی ندارم!” تو دلم گفتم:” از راه برس بعد…” منتظر من

نشسته بودم تو ایستگاه اتوبوس،اما…اتوبوس نمی اومد. ممکن بود دیر برسم. گوشیم رو درآوردم که زنگ بزنم اما…آه از نهادم براومد، شارژش تموم شده بود.

دومین باری بود که می اومد پیشم. با یه بغض مونده تو گلو که باعث میشد هنوز حرف نزده، رود اشکش جاری بشه. مثل دفعه