قطب نمای درون

درون هر کدام از ما صداییست که از رفتار بیرونی ما صادق تر است.جنس این صدا احساسات و هیجان است.این صدا از بدو تولد تنها وسیله ای بوده که به ما را توانایی ارتباط با دنیای ناشناخته بیرون از خود، داده. ما را از خطرات حفظ کرده و تعاملاتمان را تنظیم کرده است.این صدا، همانی است که فروید از آن به عنوان “فرایندهای اولیه” و پاولف با عنوان ” سیستم علامت دهی اولیه” یاد میکنند. این سیستم به ما علامت می دهد که کجا چه واکنشی نشان دهیم.کجا بترسیم، کجا عصبانی شویم، کجا لبخند بزنیم…عوامل مختلفی برای فاصله گرفتن ما از این قطب نمای درونی وجود دارد اینکه چرا و چگونه استفاده صحیح از این قطب نما را کنار گذاشته ایم و به جای آن از ابزارهای دیگری استفاده می کنیم موضوع اصلی کارگاه خواهد بود